MoonBlog 24.1 The sin of omission
Hier is een beschrijving van mijn ervaring voor Human Design en sinds het leren kennen en toepassen van mijn Strategie en Autoriteit. Nu kan ik alleen schrijven vanuit mijn ervaringen en perceptie als iemand zonder enige definitie, of heel specifiek als iemand met een ongedefinieerd G-center, waar dit stukje over gaat.
Voor ik Human Design leerde kennen, laat staan toepassen, als ik nu terugkijk na iets meer dan 7 jaren mijn design te leven, is dat ik destijds vooral op zoek was naar wie ik nu eigenlijk was, en hoe ik me moest gedragen, en wat ik nu eigenlijk moest doen om mezelf lekker te voelen, lekker in m’n vel bedoel ik dan.
En dit was een grote drijfveer voor veel van m’n beslissingen, ook al had ik dit toen niet direct door. Ik probeerde van alles om dit on-weten, om deze ogenschijnlijke puzzel op te lossen. Ik voelde me vaak overweldigt door de vele opties en kon vaak geen wegwijs worden, welke nu de juiste waren, voor mij.
Ik was zoekende, en had wel een vaag gevoel waar ik naar op zoek was, wat een mogelijk doel was, een gevoel zelfs waar mogelijk de schoen wrong, maar helemaal helder had ik dat eigenlijk ook weer niet. En die vaagheid, ook van vrienden en bekenden, van de maatschappij, of kranten en televisie die ik zeker toen met mijn grote honger naar het snappen en weten tot me nam, alle adviezen en tips, maakte het eigenlijk alleen maar -nog- vager.
Hoe meer ik dacht te weten, hoeveel ik ook las, hoe minder ik het gevoel had dat ik t ook echt snapte. Dat ik er ook echt iets mee kon in mijn leven. Ook via kennissen hoorde ik over allerlei dingen om te doen, of dit nu yoga was, of meditatie of deze guru, of deze religie. Zaken die vaak best interessant leken, maar me toch ook vaak afstoten omdat ik al snel wel doorhad dat deze niet voor mij waren, of dat ik hierin niet -mijn- antwoord zou vinden. Hoe plezierig sommigen ervaringen ermee ook waren, wat ik zocht werd er niet mee beantwoord en bleef ik na een leuke of boeiende ervaring toch weer met datzelfde knagende gevoel achter.
Echter sinds het leren begrijpen wat Human Design is, en het zien hoe ik functioneer, hoe -normaal- het is voor mij, om -niet- te weten wat mijn richting is, om daar geen besef van te moeten hoeven hebben, ben ik eindelijk meer tot rust gekomen. En, heb ik over tijd geleerd om hier ook vertrouwen in te hebben, dat dit voor mij zelfs helemaal correct is.
Uiteraard niet zonder slag of stoot, en nog af en toe voel ik twijfel opkomen, mijn mind die opnieuw in de stress schiet over dit, en over dat. Het niet meer hoeven snappen wie ik ben, zorgt voor een dieper weten. Dat ik ok ben, en dat ik me juist helemaal niet anders hoef te gedragen, dat ik prima mezelf kan zijn zonder dit weten. Dat dit onweten juist -is- wie ik ben, en hoe ik functioneer. En… dat ik dus ook echt helemaal niemand anders hoef na te doen, of hoef op te volgen, om mezelf te zijn.
En heel langzaam, die gewaarwording, dat ervaren van hoe correct dat eigenlijk is, geeft de rust die ik zocht, geeft dat lekker in m’n vel voelen met mezelf.
Zonder enige externe invloed of handeling.
Dit is voor mij in een notedop, de grote waarde van Human Design, dat je leert inzien hoe correct je eigenlijk bent, hoe je optimaal functioneert als jezelf. Soms met snappen, maar zeker ook zonder. Dat deze praktische kennis over ons mechanische functioneren, hele diepe en verreikende consequenties heeft. Dat echt enorm veel vragen helemaal wegvallen, zonder dat ze beantwoordt zijn (!) Ze zijn niet meer van belang. En -dat- geeft enorm veel rust, ook als ik ns niet lekker in m’n vel zit.
Read more